Postma senior is altijd behoorlijk innovatief geweest, maar sinds Abe en Tineke het roer overgenomen hebben, is er nog veel meer veranderd. “Mijn schoonvader heeft wel eens gezegd dat hij in zijn hele leven niet beleefd heeft wat wij in een paar jaar beleefd hebben.”, aldus Tineke, “En dat is ook waar en het begon al ruimschoots voordat wij het bedrijf overnamen. Omdat er in 1984 te veel melk en boter en dergelijke in de Europese Gemeenschap was, werd de zogenaamde Superheffing in het leven geroepen. Van de ene op de andere dag moesten onze klanten zoveel koeien inleveren dat onze omzet halveerde. Maar een broer van een van onze veevoerleveranciers had een transportbedrijf in metaal en die ‘kon wel wat auto’s gebruiken’. We hadden al een vrachtwagen voor ons eigen vervoer en toen hebben we er vijf bijgekocht en zijn we in 1986 als zelfstandig transportbedrijf in opdracht van hem gaan rijden. Dat hebben we zo’n tien jaar gedaan. De fouragehandel liep ondertussen gewoon door, maar daarin beleefden we destijds écht magere jaren. We hadden toen twee bedrijven: Postma Diervoeders en Postma Transport. In de loop van de tijd trok de fouragehandel weer aan en werd het in de metaalhandel juist minder, zodat we op een gegeven moment in beide bedrijven met drie vrachtwagens reden.
In 1995 hebben we voor Postma Diervoeders een nieuwe loods laten bouwen. In die tijd werd er nog veel meer gewerkt met kunstmest. Voor ons was het economisch interessant om dat in de winter in grote partijen in te kopen en op te slaan, zodat we het in het voorjaar met een leuke marge aan de boeren konden verkopen. In 1998 zijn we gestopt met Postma Transport. We hebben toen twee vrachtwagens weggedaan en sindsdien rijden we voor Postma Diervoeders met vier vrachtwagens. De oude loods hebben we in diezelfde periode omgebouwd tot winkel in kleindiervoeders waarmee we ook écht begonnen met de verkoop van paardenvoer en honden- en kattenvoer, waar we tot dan toe niet zo veel in deden. En dat loopt nog steeds heel goed.
Eind jaren ’90 zijn we ook ‘in de bloemen gegaan’. In de buurt was iemand met een bloemenzaak die ermee stopte en aan ons vroeg of wij dat wilden overnemen. Omdat ik niets van bloemen wist, ben ik drie jaar lang één dag in de week naar school gegaan om daar voor bij te leren. Tot 2008 liep die bloemenhandel hartstikke goed, maar door de crisis van dat jaar kwam daar behoorlijk de klad in. We hebben het toch nog aangehouden tot 2017 en toen zijn we daarmee gestopt.
